Gdyby ktoś chciał uderzyć twojego kumpla, stajesz w jego obronie. Nieważne, że zaczynał i sam się o to prosił. Gdyby twoje dziecko wróciło z płaczem, bo pani w szkole nie poznała, że ten bohomaz to jego ulubiona postać z kreskówki, to wina nauczycielki, której brak wyobraźni. I gdyby twój chłopak spóźnił się na spotkanie z tobą, bo zasiedział się z kumplami przy piwie, to przecież oni są temu winni, bo go zatrzymywali. Tak to już w życiu jest, że zawsze stoimy po stronie swoich, dużo wybaczając i wierząc, że będzie lepiej. Tak być powinno.

Przegraliśmy czwarty mecz z rzędu, to boli. I to normalne, że odczuwa się złość, w końcu ludzkie uczucie. Ale jak to ze złością bywa, istnieją sposoby radzenia sobie z nią akceptowalne i nieakceptowalne. Dla mnie do drugiej kategorii zaliczają się gwizdy i wyzwiska stadionowe pod adresem swoich. To coś, przeciwko czemu moje poczucia bycia z drużyną na dobre i na złe się buntuje. Bardzo nie lubię hipokryzji, a jak inaczej nazwać podpinanie się pod hasła typu „dumni po zwycięstwie, wierni po porażce” wtedy, gdy to wygodne.

To właśnie mogliśmy usłyszeć w trakcie poniedziałkowego meczu – gwizdy, pojedynczy śmiałkowie rzucali obelgami, a znaleźli się i tacy, który pytali „za co wam płacę?”, okraszając to wiązanką słów powszechnie uważanych za obelżywe. Kolego, te pieniądze i tak zapłacisz, nieważne czy pójdą na Koronę, czy na coś innego, ty nie zapłacisz mniej, sponsorze.

Pewnie, że nie tyczy się to wszystkich, co więcej – anonimowo odważnej mniejszości. Ale to i tak boli. Na stadionie było w poniedziałek naprawdę niewiele osób. Sądziłam, że ci, którzy przyszli, to ci prawdziwi. Ci, którzy rzeczywiście chcą wesprzeć piłkarzy, mimo wszystko... Niestety, niektórym chce się marznąć w zimny, jesienny wieczór po to tylko, by wykrzyczeć pretensje, a pewnie i swoje prywatne frustracje życiowe.

Nie chcę usprawiedliwiać – gra pozostawia wiele do życzenia, co zaczęło przekładać się także na wyniki. Ale jak ktoś mądry kiedyś powiedział – cieszmy się ze zwycięstw, ale nie nakręcajmy się, przyjdzie zmęczenie materiału i gorszy czas. Przyszedł. Telenowela inwestorska, protest i problemy kadrowe na pewno nie pomagają.

Nie pomogą też gwizdy, bo gdy wszystko inne zawodzi, dobrze mieć świadomość, że grasz dla kibica. Że wciąż masz dla kogo.